Deze week had ik een paar mensen in mijn praktijk die moeite hadden met nee zeggen. Misschien komt dit ook wel eens bij jou voor: dat je meestal weinig moeite hebt met je grenzen aangeven, maar dat het in bepaalde situaties een stuk lastiger is. Bijvoorbeeld als een goede vriendin haar verhaal wil vertellen terwijl het jou niet goed uitkomt. Op dat moment lijkt er een goede reden te zijn om meer van jezelf te geven dan goed voor je is. Je verlegt je grens en geeft de ander voorrang. Achteraf denk je: “Had ik nou maar gewoon gezegd dat het nu niet uitkomt en dat ik een ander moment graag haar verhaal wil horen” omdat je pas later merkt dat het toch echt teveel was en je a) nu knallende hoofdpijn hebt, b) de halve nacht niet hebt kunnen slapen of c) niet toe bent gekomen aan wat je toch echt moest doen.
Of een ander voorbeeld: als je kind ziek is en dat een tijdlang blijft. Voor je kind wil je er natuurlijk zijn, zeker als hij/zij ziek is, dan schuif je jezelf aan de kant. Ook nu is er een goede reden. Tot je merkt dat het steeds moeilijker lukt, dat je sneller je geduld verliest, vermoeid raakt en je realiseert dat je er pas echt kunt zijn voor je kind als je ook goed voor jezelf zorgt. En dus ook je eigen grenzen respecteert.
Balans
Waar het om gaat is het vinden van je balans. Weten waar je grenzen liggen, wanneer je eroverheen kunt gaan en wanneer het nodig is die grenzen goed te bewaken. Dit kan best lastig zijn, omdat grenzen in beweging zijn, de ene dag is de andere niet.
Zo nu en dan over je grens heen gaan hoeft geen probleem te zijn. Er zullen altijd situaties zijn als hierboven waarin je ervoor kiest de ander voorrang te geven. Maar doe dat niet structureel.
En zorg er vooral voor dat je op een ander moment tijd voor jezelf neemt om de energie die het heeft gekost om over je grens te gaan weer aan te vullen.
Misschien schieten je bij het lezen hiervan wel een paar situaties te binnen waarin jij het moeilijk vindt nee te zeggen en je grenzen te bewaken. Steeds wanneer je meer vraagt van jezelf dan op dat moment goed voor je is, ontstaat er een klein beetje herstelschuld die je later weer in moet lossen.
Waar ik nieuwsgierig naar ben: merk je dat je herstelschuld hebt als je over je grenzen bent gegaan? En vul jij je energie weer aan? Hoe? Laat het hieronder weten!
Fijn blog Hilde, en altijd goed om van tijd tot tijd bewust bij je energiebalans stil te staan en welke factoren en activiteiten daarop van invloed zijn. Wat er vooral bij me opkomt bij de ‘moeilijke’ situaties die je noemt, is dat het inderdaad soms niet gemakkelijk is om op voorhand ja of nee te zeggen, de juiste keuze te maken. (Hoewel, bij een ziek kind, dan heb je soms geen keus…) Meestal ben ik achteraf juist verbaasd, dat juist dit soort situaties (dus met een extra waarde), onverwacht energie OPLEVEREN. Dus, als je denkt dat het eigenlijk beter voor je energiebalans zou zijn om nee te zeggen, je er juist energie (of inspiratie) van terugkrijgt als je het toch doet, alleen weet je dat soms niet als je eraan begint, of is vooral het begin zwaar. Daarom is het volgens mij ook zo moeilijk om altijd ‘preventief’ aan je energiebalans te werken. Vaak is de kwaliteit (inhoud / waarde) van een activiteit ook van invloed op je energiebalans, naast de kwantitatieve energie die je eraan ‘kwijt’ bent. Ik herken het zelf bij een wekelijkse sociale activiteit. Hoe vaak denk ik niet; het zou beter zijn als ik deze week oversla om ‘bij te komen’, want dit kost me echt te veel energie, terwijl ik toch altijd boordevol inspiratie en energie thuiskom? De dag erna moet ik het inderdaad wat rustiger aandoen, maar wel met ‘voldoening’. En dat is anders dan wanneer je nee zegt en je nooit aan de weet komt, welke energie het je zou opleveren (en in het slechte geval eventueel ook met een schuldgevoel zit…) Ik denk eigenlijk… als je bij de situaties hierboven ook maar een beetje naar ‘nee’ neigt (op een bepaald moment), dat dat in feite genoeg zegt; dan is het ook echt NEE en is het een teken dat je rust nodig hebt, hulp nodig hebt, of dat iets anders nog belangrijker is. Best handig eigenlijk… of is dit te eenvoudig gedacht? Wat ook handig is, is een lijstje van activiteiten, die in principe best veel energie kosten, maar waarvan je weet (ervaren hebt) dat je er uiteindelijk toch energie van terugkrijgt, zoals buiten bewegen. En hoe heerlijk is het om even jezelf te vergeten, alle aandacht aan je zieke kind en jou samen te geven (inderdaad hopelijk niet te lang…), en als alles normaal verloopt, weer een gelukkig en gezond kind te hebben die een sprong gemaakt heeft en die jou vervolgens weer verbaast met nieuwe zelfstandige stappen, waardoor je daarna weer even een periode tijd voor jezelf hebt?
Dank voor je blog Hilde, zo heb ik er weer even bij stilgestaan! 🙂
Dank je wel voor je reactie Frederique. Inderdaad, moeilijk om te onderscheiden of het een kwestie is van geen zin hebben, van een grens die nog niet zo hard telt of van een grens die je moet respecteren. En wat mooi dat je aanstipt dat je ook energie kan krijgen van iets dat je tóch gedaan hebt, terwijl je van te voren dacht dat je het beter niet kon doen. Inspiratie, energie, je bruist! Dit is het mentale stuk. En ook zeker belangrijk! Maar omdat dit zo goed voelt kan het de herstelschuld in het fysieke deel maskeren. Je schrijft dat je op dit soort momenten het de dag erna wat rustiger aan doet. En dat is goed, je voelt dat je dit nodig hebt om je herstelschuld in te lossen. Op deze manier bewaar je je balans: soms helt de balans wat meer over naar de ene kant en dan laat je hem weer naar de andere kant gaan zodat je daarna weer mooi in het midden uitkomt!